KOPP-blog: Ontregeld!

ACHTTIEN JAAR GELEDEN was ik een moeder die in de problemen kwam. Mijn zoon was vijf en vaak woedend. Ik had zelf nooit geleerd om met woede om te gaan, laat staan dat ik mijn kind daarbij kon begeleiden. Het alcoholgebruik van mijn inmiddels ex-man ging van kwaad tot erger, ondanks therapie. Ik stond er alleen voor, en hoe bekend was dat... ik kwam in overweldigende herbelevingen terecht van kind zijn in een gezin waar het uit de hand loopt. En dat terwijl ik mezelf al heel jong de opdracht had gegeven om de boel te redden. De angst van het kind dat ik ooit was, overheerste meer en meer mijn volwassen aanwezigheid. En als ik íets niet wilde laten gebeuren, was het dat! Dat ik zou herhalen wat mijn moeder gedaan had, namelijk niet functioneren, en mijn kind daarmee in de steek laten.
Dus de huisarts stelde pillen voor. Ik wilde ze niet, ik had ze nooit gewild, maar nu stond ik met mijn rug tegen de muur dus ik ging overstag. Seroxat, een antidepressivum dat nu bekend is onder de naam Paroxetine. Het is inmiddels berucht vanwege de bijwerkingen van het inregelen en het afbouwen.

Ik heb die pillen achttien jaar gebruikt. Ze hebben me in staat gesteld om mijn kind op te voeden en me verder te ontwikkelen. Ik speelde zelf met de dosering en ging zo laag mogelijk, het haalde net de scherpe kantjes van mijn angst af zodat ik traumawerk kon doen. Zonder die medicatie was de angst om een aantal basale thema’s aan te gaan te groot, maar mét kon ik werken met jonge, moeilijk bereikbare thema's zoals verwaarloosd zijn als baby, oplopende dreiging in het gezin tot en met het ontploffen daarvan toen ik drie was.
Alleen. Dat dan weer wel. Mijn traumawerk bestond uit het contact maken met mezelf, integratie tot stand brengen tussen mijn volwassene en mijn bevroren innerlijke kinddelen. Ik was zelf immers de enige persoon ter wereld die ik kon vertrouwen. En dat ik het alleen moest doen, was voor mij een vanzelfsprekendheid.

Pas in de laatste tien jaar ben ik de verbinding met anderen gaan leggen. Ik deed een ervaringsgerichte opleiding bij Piet Weisfelt waarbij het contact met de ander voorop stond. Daar leerde ik hoe het voelde om veilig te zijn in een groep, een heel nieuwe ervaring voor mij. Ik kreeg zoveel vertrouwen in mijn vermogen om mijn autonomie te behouden in gezelschap van anderen dat ik het aandurfde om te gaan samenwonen met mijn partner, met wie ik al 13 jaar een latrelatie had.
Ondertussen groeide en bloeide mijn praktijk. Ik voelde me sterk en het verlangen ontstond om mijn medicatie verder af te bouwen. Dat was afgelopen winter. Ik kon mezelf prima reguleren en ik was goed in staat om traumawerk te doen, mocht er oud zeer naar boven komen in het proces. Ik had er alle vertrouwen in.

Maar dat pakte dus even anders uit. Juist doordat ik zo goed was in reguleren en meteen aan de slag ging met alles wat zich aandiende, had ik lange tijd niet in de gaten dat ik te snel afbouwde. Die conclusie trok ik pas toen ik, na drie maanden zonder pillen, iedere ochtend wakker werd in een freeze. Mijn hele lichaam stond stijf van stress en paniek, mijn zenuwstelsel op standje levensgevaar. Er was geen reguleren meer aan.
Ik ging me (rijkelijk laat) verdiepen in ervaringen van anderen met dit middel en ik herkende de verhalen. Heftige onttrekkingsverschijnselen die soms maanden na het nemen van de laatste pil pas begonnen. Mensen die hier jarenlang mee te maken hadden. Er is een mooie term voor: chemische ontregeling. Ik schrok me dood, maar ik was ook opgelucht – nu wist ik wat er aan de hand was.

Er volgde een rollercoaster van zes weken, ik ging opnieuw aan diezelfde pillen – zonder de garantie dat ze weer zouden aanslaan, maar het leek de zekerste weg. Het voelde als een lesje in nederigheid. De vrouw die ik was, blakend van zelfvertrouwen, zichzelf met verve dragend, was volledig verdwenen. Mijn coachpraktijk heb ik losgelaten. Laat anderen het maar overnemen. Die zes weken moest ik in het niet-weten doorbrengen, niets was meer vanzelfsprekend voor de toekomst. Ik legde me erbij neer. Ik was een wrak, had kalmerende pillen nodig om de dag door te komen. En vrienden, geliefden, andere mensen.

Andere mensen. Waaaaaaaahhhhhhh! In al die ellende had ik geen andere keuze dan me te laten dragen door anderen, en tot mijn verbijstering begon daar de liefde te stromen. Nogmaals waaaaaaaahhhhh! Weer een nieuwe ervaring. Het leidde tot een hechtere band met mijn partner en een paar mooie herstelbewegingen in mijn familie.
Ik liet me meedrijven op de stroom en trok een paar nieuwe conclusies. Kennelijk draait de wereld ook door als ik mijn eigen behoeften zichtbaar maak. En kennelijk doe ik mijn geliefden een plezier als ik me ook eens laat dragen. En kan er dan iets nieuws ontstaan. Het innerlijke deel dat altijd verantwoordelijkheid nam voor het welzijn van iedereen is stomverbaasd. En ook dood- en doodmoe. Het mag uitrusten.

Ik ben nog steeds aan het bekomen van de schrik. Mijn zenuwstelsel begint langzaam weer op orde te raken en ja, ik ga ook weer coachen. Maar nu nog niet. Als ik íets geleerd heb, is het wel het belang van heel langzaam op- en afbouwen.